വിശപ്പ്

"ഞാൻ അറിയാതെ ഇതിൽ വല്ല കൊച്ചുമുണ്ടോ ഇക്കാ"

സോഫയിൽ ചാഞ്ഞു കിടക്കുന്ന എന്റെ ചാടിയ വയറിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ടവൾ തമാശ കലർത്തി ചോദിച്ചു.

"നീ കൂടുതൽ കളിയാക്കുവൊന്നും വേണ്ടാ...നീ നോക്കിക്കോ ഞാൻ നാളെ മുതൽ എന്തായാലും ഓടാൻ പോകും, അധ്വാനിക്കുന്ന ജന വിഭാഗമാകും"

"ഹ ഹ... ഞാൻ ഇത് കുറെ കേട്ടിട്ടുണ്ട്.. കേട്ടിട്ടുണ്ട്" ഒരു ആക്കിയ ചിരിയോട് കൂടി അവൾ.

അവളെ പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യമില്ല, വയറിങ്ങനെ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി നില്ക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടും, ഞാനിത് പറയാൻ തുടങ്ങിയിട്ടും കാലം കുറെ ആയി. ഒന്നുകിൽ ഡയറ്റ് അല്ലെങ്കിൽ എക്സസൈസ്‌, രണ്ടിലൊന്നില്ലാതെ ഇതിനൊരു മാറ്റമുണ്ടാവില്ല എന്നവൾ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഓര്മിപ്പിപ്പിക്കാറുണ്ട്. അവൾ പറയുമ്പോഴൊക്കെ ഒരു "ന്യൂ ഇയർ റെസൊല്യൂഷൻ" പോലെ തീരുമാനിക്കും, നാളെ മുതൽ എക്സസൈസ്‌ ചെയ്യണം, ഓടാൻ പോകണം എന്നൊക്കെ. പക്ഷെ ആ ചിന്തകൾക്ക് നിമിഷ നേരത്തെ ആയുസ്സ് മാത്രമേ ഉണ്ടാവാറുള്ളൂ. മടി തന്നെയാണ് പ്രധാന വില്ലൻ.

"സത്യമാടീ.. ഇതെന്റെ ഉറച്ച തീരുമാനമാണ്"

"അത്ര വല്യ ഉറപ്പുണ്ടെങ്കിൽ നിങ്ങൾ ഇന്ന് തന്നെ തുടങ്ങിക്കോ, ഇന്നേതായാലും അവധിയല്ലേ"

(പടച്ചോനെ പണി പാളി.. ഇനി ഇപ്പൊ എന്ത് ചെയ്യും...)

"അത് വേണ്ട ഞാൻ നാളെ തുടങ്ങാം, തിങ്കളാഴ്ച നല്ല ദിവസം എന്നാണല്ലോ"

"ഞായറാഴ്ചയും നല്ല ദിവസാ. ഓരോ ദിവസവും നല്ലതാവുന്നത് നമ്മുടെ പ്രവർത്തി പോലെ ഇരിക്കും" എന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചു കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു

മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ റൂമിൽ പോയി ട്രാക്ക് സ്യൂട്ടും എടുത്തിട്ട് ഓടാൻ പോകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. അവളപ്പേഴേക്കും പൊടി പിടിച്ചു കിടന്നിരുന്ന ഷൂസ് തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കി എടുത്തോണ്ട് വന്നു.

അവളോട് ടാറ്റ ബൈ ബൈ പറഞ്ഞു നേരെ അടുത്തുള്ള പാർക്കിലേക്ക് വച്ചുപിടിച്ചു. പോകുന്ന വഴിക്ക് പരിചിതമായ പല മുഖങ്ങളെയും കണ്ടു, ആ കൂട്ടത്തിൽ പലരും എന്റെ ഉദ്ദേശ്യലക്ഷ്യം പിന്തുടരുന്നവർ . ചിലരോട് കുശലാന്വേഷണം നടത്തിയപ്പോൾ മറ്റു ചിലർക്ക് പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ച് പാർക്കിന്റെ കവാടത്തിലേക്ക് ഓടിയടുത്തു. ഈ പാർക്കിപ്പോൾ നടത്തക്കാരുടെയും ഓട്ടക്കാരുടെയും സ്വന്തം താവളമാണ്.ചെറിയ ഉയരത്തിൽ ചായം പൂശിയ മതിലിനകത്ത് പച്ചപരവതാനി വിരിച്ച പോലെ പുൽത്തകിടുകൾ, അതിനരികുകളിൽ പല ചെടികളും നട്ടു പിടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു, ചില ചെടികൾ പൂവിട്ടു പുഞ്ചിരിച്ചു നിൽക്കുന്നു. ഒത്തനടുവിൽ ആധുനിക രീതിയിൽ കല്ലുകെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ ഒരു ചെറിയ കുളവും, അതിനോട് ചേർന്നൊരു വെള്ളച്ചാട്ടവും. ചിലയിടത്ത് കോൺഗ്രീറ് കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ചാരുകസേരകൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിനിടയിലൂടെ ഇന്റെർലോക് പാകിയ നടപ്പാതകൾ.

ചുറ്റിലും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു, ഒരുവശത്ത് കുട്ടികൾ പന്ത് കളിക്കുന്നു,മറ്റു ചിലർ ചാരുകസേരയിൽ ഇരുന്നു പ്രണയം പങ്കുവെക്കുന്നു. മറുവശത്തു എന്നെ പോലെ അധ്വാനിക്കുന്ന ജനവിഭാഗം, ഗർഭണൻമാരുടെ എണ്ണം വളരെ കൂടുതലാണ്. എല്ലാരും തലങ്ങു വിലങ്ങും ഓടുന്നു, നടക്കുന്നു, ചിലർ സൈക്കിൾ സവാരിയിലുമാണ്.

ഞാനും അവരുടെ കൂടെ കൂടി ഓട്ടം തുടങ്ങി, ശീലമില്ലാത്ത കാര്യമായതിനാൽ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ക്ഷീണം അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി. അതുകൊണ്ടു തന്നെ കൂടുതൽ നേരം നീണ്ടു നിന്നില്ല അടുത്തു കിട്ടിയ ഒരു ചാരുബെഞ്ചിൽ ആസനസ്ഥനായി. അൽപ നേരം കണ്ണുമടച്ചിരുന്നതിനു ശേഷം കിതപ്പിനൊരു ശമനമുണ്ടായി. അപ്പോഴാണ് അരികിൽ നിന്നൊരു ശബ്ദം

"കപ്പലണ്ടി കപ്പലണ്ടി..."

ഞാൻ കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കി, പത്തു പത്രണ്ട് വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ളൊരു കുട്ടി, തോളിൽ കെട്ടിയിട്ട തൂണിയുടെ സാഹത്തോടെ ഒക്കത്തൊരു കുഞ്ഞു വാവയും. മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ ശരീരം, എല്ലുകൾ എണ്ണിയെടുക്കാം. ആകെ ധരിച്ചിരുന്ന കീറിയ ട്രൗസര് അരയിൽ കെട്ടിയിരിക്കുന്ന ചരടിൽ കോർത്ത് വെച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരടിവസ്ത്രം മാത്രം ധരിച്ചു ഒക്കത്തിരിക്കുന്ന കുട്ടി കരഞ്ഞു നിലവിളിക്കുന്നുണ്ട്, മൂക്കൊലിച്ചു താഴേക്കിറങ്ങുന്നു. അവൻ അതിന്റെ കരച്ചിലടക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

"കപ്പലണ്ടി വേണമാ സാർ.."
കയ്യിലെ സഞ്ചിയിൽ വിൽപനക്കായി കരുതിയിരിക്കുന്ന കപ്പലണ്ടിയുടെ ഒരു പാക്കറ്റ് എനിക്ക് നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ടു തമിഴ് കലർന്ന മലയാളത്തിൽ അവൻ എന്നോട് ചോദിച്ചു
ചിന്തകൾ എന്നെ എവിടേക്കോ കൂട്ടികൊണ്ടുപോയയത് കൊണ്ടായിരിക്കണം ഞാൻ മറുപടി നല്കാൻ വൈകി. അപ്പോഴേക്കും അവൻ തുടർന്നു

"ഒന്നെടുക്ക്ങ്കോ സാർ.. രണ്ടു രൂപ മട്ടും താനെ"

"ആ..ഒന്ന് തന്നേക്ക്"
കപ്പലണ്ടി കഴിക്കാറില്ലെങ്കിലും എന്തോ വേണ്ടെന്നു പറയാൻ തോന്നിയില്ല
അവൻ എനിക്ക് നേരെ നീട്ടിയ കപ്പലണ്ടി പാക്കറ്റ് ഞാൻ വാങ്ങി, പോക്കറ്റിൽ ആകെ കരുതിയിരുന്ന നൂറു രൂപയുടെ നോട്ട് അവനു നേരെ നീട്ടി. ചില്ലറിയില്ലെന്നവൻ പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും ഞാൻ അതവന്റെ കൈകളിൽ ഏൽപ്പിച്ചു.

"വേണ്ട സാർ.. എൻ കയ്യിൽ ചില്ലറയില്ല" തിരിച്ചേൽപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിക്കൊണ്ടവൻ പറഞ്ഞു

"അത് സാരമില്ല.. ബാക്കി നീ വച്ചോ"

"ആ.. അത്.. അത് വേണ്ട സാർ" വാക്കുകൾ മുറിച്ചു കൊണ്ടവൻ പറഞ്ഞു

"കുഴപ്പമില്ല... അതൊക്കെ പോട്ടെ, എന്താ നിന്റെ പേര്?" അവന്റെ കൈപിടിച്ചു ഞാനെന്റെ അടുത്തിരുത്തികൊണ്ട് ചോദിച്ചു

"ശെൽവൻ..."

"അപ്പൊ ഇതാരാ?" ഒക്കത്തിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞിലേക്ക് വിരൽ ചൂടിക്കൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു

"ഇതെന്നുടെ തങ്കച്ചി.. പേര് മുത്തുലക്ഷ്മി" പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ടവൻ മറുപടി നൽകി

"മുത്തുലക്ഷ്മി എന്തിനാ കരയണേ..? അമ്മയെ കാണാഞ്ഞിട്ടാണോ?"

"എങ്കളുടെ അമ്മാവും അപ്പാവും എരന്തുപോച് സാർ... പശിക്കത്ക്കാകെ അൾവതെ സാർ.." അവന്റെ വാക്കുകളിലെ സങ്കടക്കടൽ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ആഞ്ഞടിച്ചു.
എന്റെ ഉള്ളൊന്നു പിടഞ്ഞു..കണ്ണുകളിൽ നനവ് പടർന്നു.

ഞാനിവിടെ മൂക്കറ്റം തിന്നു വയറു ചാടി, അത് കുറയ്ക്കാനായി ഓടാനിറങ്ങുമ്പോൾ മറുവശത്ത് ഒരുനേരത്തെ വിശപ്പടക്കാനായി നെട്ടോട്ടമോടുന്ന കുരുന്നുകൾ.
എനിക്കെന്നോട് തന്നെ പുച്ഛവും പരിഹാസവും തോന്നി.

കൂടുതലൊന്നും ചോദിക്കാൻ തോന്നിയില്ല.. മുത്തുലക്ഷ്മിയെ ഞാൻ കോരിയെടുത്തു, അവളുടെ കവിളിൽ ഒരു ചുംബനം നൽകി. എന്തോ.. അവളുടെ കരച്ചിലിന്റെ ശബ്ദം താഴ്ന്നു വന്നു.. അവന്റെ മുഖത്തും എന്തെന്നില്ലാത്തൊരു പ്രകാശം, പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. യാത്ര പറഞ്ഞു പോകാൻ നേരം നാളെ അവനോട് വീണ്ടും ഇവിടെ വച്ച് തന്നെ കാണണമെന്ന് ആവിശ്യപ്പെട്ടു. അവൻ പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി. അവർ എന്നിൽ നിന്നും നടന്നകലുന്നതും നോക്കി ഞാൻ അൽപനേരം കൂടെ അവിടെ ഇരുന്നു.
നാളെ അവൻ വരുമ്പോൾ അവനൊരു സമ്മാനം നൽകണം, കുഞ്ഞുമോൾക്കൊരു ഉടുപ്പ് വാങ്ങണം. ഇനിയുള്ള നാളുകളിൽ ഒരു നേരത്തെ ഭക്ഷണമെങ്കിലും അവർക്ക് നൽകണമെന്ന് ഞാൻ പ്രതിജ്ഞ എടുത്തിരുന്നു..!!

എന്റെ പെണ്ണ്

വീക്കെൻഡ് ആയത് കൊണ്ട് ഇന്ന് വൈകുന്നേരം ഞാനും സഹധര്മിണിയും മോളും കൂടെ ഒന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയിരുന്നു. തിരക്ക് പിടിച്ച ജീവിതത്തിൽ കുറച്ചു സമയമെങ്കിലും ഭാര്യക്കും മോൾക്കും ഒപ്പം ചിലവഴിക്കാൻ ഞാനെപ്പോഴും ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. അടുക്കളയിൽ നിന്നും അവൾക്കൊരു മോചനം ലഭിക്കുന്നതും ഇങ്ങനെ ഉള്ള നിമിഷങ്ങളിലാണ്. ഒന്നും അവൾ ആവിശ്യപെടാറില്ലെങ്കിലും അവളുടെ ഇഷ്ടങ്ങൾ അവൾ പറയാതെ നടത്തികൊടുക്കുന്നതാണെനിക്കിഷ്ടം.

മോളുടെ ഇഷ്ട സ്ഥലം കടൽത്തീരമായതുകൊണ്ടു തന്നെ ബീച്ചിലേക്കായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ യാത്ര. വണ്ടി പാർക്ക് ചെയ്തു കടൽ തീരത്തിലേക്കുള്ള നടപ്പാതയിലൂടെയുള്ള നടക്കുന്നതിനിടയിലാണ് ആ പെൺകുട്ടി എന്റെ കാഴ്ചയിൽ പെട്ടത്. ആദ്യ കാഴ്ച്ചയിൽ തന്നെ എവിടെയോ കണ്ടു മറന്നത് പോലെ. മോളുടെ കൈയും പിടിച്ചു തീരത്തേക്ക് നടന്നടുക്കുമ്പോഴും എന്റെ ചിന്തകൾ അവളെ കുറിച്ചായിരുന്നു. ഓർമ്മകളുടെ ചില്ലു കൂട്ടിൽ ഞാനവളെ തിരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.

"നിങ്ങൾക്കിതെന്ത് പറ്റി ഇക്കാ" ഷാനുവിന്റെ ചോദ്യ വന്നപ്പോഴാണ് ഞാനാ ചിന്തയിൽ നിന്നുണർന്നത്.

"ഒന്നുമില്ലെടോ..ചുമ്മാ ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചതാ"

"അതെന്താ ഇപ്പൊ പെട്ടെന്ന്, അതും ഇവിടെ വന്നിരുന്ന് ആലോചിക്കാൻ മാത്രം" ഷാനു വിട്ടില്ല

അവൾ എന്റെ ഒരു ഭാര്യമാത്രമല്ല നല്ലൊരു സുഹൃത്തുകൂടിയാ, എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും നല്ലൊരു ജീവിത പങ്കാളി. അതുകൊണ്ടു തന്നെ എന്റെ ഒരോ മുഖ ഭാവങ്ങളും ചലനങ്ങളും അവൾക്ക് പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കും. സങ്കടമായാലും സന്തോഷമായാലും ഞങ്ങൾ പരസ്പരം പങ്കു വെക്കാറുണ്ട്, അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ രഹസ്യത്തിൻറെ ഒളിപ്പോരിനും സാധ്യതയില്ല.

"നീ ശ്രദ്ധിച്ചോ, ഞങ്ങൾ നടന്നു വരുമ്പോൾ കപ്പലണ്ടി വിറ്റുകൊണ്ട് ഞങ്ങളെ കടന്നു പോയ ആ പെൺകുട്ടിയെ"

"ഇല്ല ഇക്കാ.. ഞാനങ്ങനെ ഒരാളെ ശ്രദ്ധിച്ചതേ ഇല്ല. ആരാ അത്?"

"അത് തന്നെയാ ഷാനു ഞാനും ആലോചിക്കണെ. എവിടെയോ കണ്ടു മറന്നൊരു മുഖം, നല്ല മുൻപരിചയം. പക്ഷെ എവിടെയാണെന്നോ ആരാണെന്നോ ഓർമയിൽ തെളിയുന്നില്ല"

"ഒന്ന് കൂടെ ഒന്നിരുന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്ക് ഇക്കാ. കിട്ടും. അപ്പോഴേക്ക് ഞാനൊന്ന് മോളുടെ കൂടെ കടലിൽ കളിച്ചിട്ട് വരാം" എന്ന് പറഞ്ഞു ഷാനു മോളെയും കൂട്ടി വെള്ളത്തിലേക്കിറങ്ങി.

ഞാനാ മണൽ തരികളിൽ ഇരുന്ന് വീണ്ടും ആ പെൺകുട്ടിയെ കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകളിലേക്ക് തെന്നി വീണു.

സുഹൃത്തുക്കൾ, കുടുംബം, സഹപ്രവർത്തകർ അങ്ങനെ ഓരോരുത്തരിലേക്കും എന്റെ ചിന്തകൾ സഞ്ചരിച്ചു. അപ്പോഴാണ് എന്റെ കോളേജ് കാലഘട്ടത്തിലെ ഓർമകളിലേക്ക് ഞാൻ കടന്നു ചെല്ലുന്നത്. ഏതൊരു കൗമാരക്കാരനെയും പോലെ എനിക്കുമുണ്ടൊയിരുന്നു ഒരു പ്രണയം, വൺ വെ ആയിരുന്നെന്നു മാത്രം. ആദ്യമായും അവസാനമായും തോന്നിയ പ്രണയം.

ഞാൻ ഡിഗ്രി മൂന്നാം വര്ഷം പഠിക്കുമ്പോൾ തൊട്ടടുത്ത ഹയർ സെക്കന്ററി സ്കൂളിൽ പ്ലസ്ടുവിന് പഠിച്ചിരുന്ന സജ്ന എന്ന പെൺകുട്ടിയോട് തോന്നിയ പ്രണയം. അവളുടെ കരിമഷിയിട്ട കണ്ണുകളും കുട്ടിത്തമൊളിപ്പിച്ചു വെച്ച മുഖ ഭാവവും പാല്പുഞ്ചിരി തൂക്കിയ ചുണ്ടുകളും എന്നെ ഹഠാതാകര്ഷിച്ചു. എന്റെ പ്രണയം ആത്മാർത്ഥമായിരുന്നെങ്കിലും എന്ത് കൊണ്ടോ അതവളോട് തുറന്ന് പറയാൻ സാധിച്ചിരുന്നില്ല, പേടി ആയിരുന്നു എന്ന് പറയുന്നതായിരിക്കും ശെരി. അവളറിയാതെ അവളെ പിന്തുടർന്നു, അവളുടെ അനുവാദമില്ലാതെ അവളെ പ്രണയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അതിൽ ഞാൻ ആനന്ദം കണ്ടെത്തിയിരുന്നു. പിന്നീടെപ്പോഴോ ഞാനറിഞ്ഞു അവളുടെ വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു, അവളിനി സ്കൂളിലേക്ക് വരില്ലെന്ന്. എങ്കിലും ഞാനവളെ കാണാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു, കാര്യം അവതരിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ നിരാശ ആയിരുന്നു ഫലം. അധികം വൈകാതെ അവൾ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു മറ്റൊരു നാട്ടിലേക്ക് പോകുകയും ചെയ്തു. പിന്നീട് അവളെ കുറിച്ചന്വേഷിച്ചില്ലെങ്കിലും, അവളെന്നും എന്റെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നു, ഒരു നഷ്ട പ്രണയത്തിന്റെ ഓർമ്മയായി.

അതെ അതവൾ തന്നെ, സജ്ന. പക്ഷെ അവളിന്നൊരുപാട് മാറിയിരിക്കുന്നു. വെളുത്തു തുടുത്ത മുഖം ഇന്ന് കാർമേഘം പൊതിഞ്ഞ ആകാശം പോലെ, കവിളുകളൊട്ടിയിരിക്കുന്നു, കണ്ണുകളിൽ നിസ്സഹായതയുടെ നോട്ടം മാത്രം, ചുണ്ടുകൾ പുഞ്ചിരി മറന്നത് പോലെ.
അവളുടെ ആ രൂപം എന്നെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു. പറയാതെ പോയ പ്രണയത്തിനും ഇപ്പോൾ കണ്ട യാഥാർഥ്യത്തിനും ഇടയിൽ ഒരുപാട് മാറ്റങ്ങൾ സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അവൾക്കെന്തു പറ്റി എന്നറിയണമെന്ന ചിന്ത മനസ്സിനെ വേട്ടയാടുന്നു.

"എന്തായി ഇക്ക.. വല്ലതും നടക്കുമോ..? ആളെ പിടി കിട്ടിയോ" എന്ന് ചോദിച്ചു കൊണ്ട് ഷാനു വീണ്ടും അടുത്തെത്തി

"നിനക്കോര്മയുണ്ടോ ഷാനു ഞാനെന്റെ പ്രണയത്തെ കുറിച്ചു നിന്നോട് പറഞ്ഞത്, എന്റെ ആദ്യത്തെയും അവസാനത്തെയും പ്രണയം"

"ആ ഓർമയുണ്ടല്ലോ ഇക്ക, സജ്ന എന്നായിരുന്നില്ലേ ആ കുട്ടിയുടെ പേര്? എന്ത് പറ്റി? ഇപ്പോൾ സജ്നയെ കുറിച്ചോർക്കാൻ. എന്നെ മടുത്തു തുടങ്ങിയോ" ഏതൊരു ഭാര്യയെയും പോലെ അല്പം പരിഭവം കലർന്ന മറുപടി ആയിരുന്നു അവളുടേത്

"അതൊന്നുമല്ലെടി പൊട്ടി പെണ്ണേ.. ഞാൻ നേരത്തെ ഒരു പെൺകുട്ടിയെ കണ്ട കാര്യം പറഞ്ഞില്ലേ. അത് അവളാണ് സജ്ന"

"സജ്ന...?? അവളെങ്ങനെ ഈ ഒരവസ്ഥയിൽ..?" ചെറിയൊരു അമ്പരപ്പോടെ അവളെന്നോട് ചോദിച്ചു.

"അത് തന്നെയാ ഷാനു ഞാനും ചിന്തിക്കണേ. അവൾക്കെന്തു പറ്റി എന്നറിയാൻ, അവളെ ഒന്ന് കണ്ടു സംസാരിക്കണം"

" അതിനെന്താ ഇക്കാ.. ഇക്ക എഴുന്നേൽക്ക് നമുക്ക് ഇവിടെയൊക്കെ ഒന്ന് നോക്കാം. അവളെ കാണാതിരിക്കില്ല"

ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും മോളെയും കൂട്ടി ആ പരിസരമാകെ തിരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു, അവസാനം ഒരു കാറ്റാടി മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ അവളെ ഞങ്ങൾ കണ്ടു. വളരെയധികം ക്ഷീണിതയായിരിക്കുന്നു. ഷാനു അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടിച്ചെന്നു. ഞാനല്പം മാറി നിന്നു, എന്തോ അവളുടെ മുന്നിൽ പോയി നില്കാനൊരു മടി. മുന്പരിചയമുള്ളത് പോലെ ഷാനു അവളോട് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി.
"സജ്ന അല്ലെ"

"അതെ. നിങ്ങൾ ആരാ മനസ്സിലായില്ലല്ലോ"

"ഞാൻ ഷാഹിന"

"എന്നെ എങ്ങനെ അറിയാം? എനിക്ക് മുൻപ് കണ്ട ഓര്മയില്ലല്ലോ"

"ദേ ആ നിൽക്കുന്ന ഷാഹ്ബാസീക്കയുടെ ഭാര്യയാണ് ഞാൻ" എന്നെ ചൂണ്ടി കാണിച്ചു കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു നിർത്തി.

അപ്പോഴാണ് സജ്ന എന്നെ കാണുന്നത്. നിസ്സഹായതയുടെ അവളുടെ നോട്ടം എന്നിൽ പതിച്ചു, ഞാൻ ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഒഴുകാൻ തുടങ്ങിയ പോലെ, എന്തൊക്കെയോ പറയാനുള്ളത് പോലെ.

"സജ്നാക്ക് എന്റെ ഇക്കയെ അറിയാമായിരുന്നോ" ഷാനു തുടർന്നു
"അറിയാം.. ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട് പ്ലസ് ടു വിനു പഠിക്കുമ്പോൾ. കൂട്ടുകാര് പറഞ്ഞും അറിയാം " സജ്നയുടെ മറുപടി എന്നെയും ഷാനുവിനെയും അത്ഭുതപ്പെടുത്തി

"അപ്പോൾ.. ഇക്കയുടെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന മോഹത്തെ കുറിച്ചും അറിയാമായിരുന്നോ..??" ഷാനുവിന്റെ അതിശയോക്തി കലർന്ന ചോദ്യം.

"ഉം.. അറിയാമായിരുന്നു..എത്രയൊക്കെ ഒളിഞ്ഞിരുന്നാലും നമ്മളെ പിന്തുടരുന്ന ഒരാളെ നമ്മൾ തിരിച്ചറിയാതിരിക്കില്ലല്ലോ" സജ്നയുടെ മറുപടി വീണ്ടും എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു. "അന്നൊരുപാട് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു, വിശ്വസിച്ചിരുന്നു ഷഹബാസിക്ക വന്നു ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറയുമെന്ന്. പക്ഷെ അന്നേ എല്ലാം സ്വപ്നങ്ങളായി തന്നെ കുഴിച്ചുമൂടേണ്ടി വന്നു"
സജ്ന തുടർന്നു.

കേട്ടുനിന്ന ഷാനുവിന്റെ കണ്ണിലും കണ്ണീർ തുള്ളികൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചുവെങ്കിലും അവളത് ഒളിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
"സജ്ന വിവാഹം കഴിഞ്ഞു പോയിരുന്നു എന്നാണല്ലോ ഷഹബാസിക്ക പറഞ്ഞത്?" വിഷയം മാറ്റിക്കൊണ്ട് ഷാനു സജ്നയോട് ചോദിച്ചു

"ഉം.." സജ്നയുടെ മറുപടി ഒരു മൂളലിൽ ഒതുക്കി.

"പിന്നെങ്ങനെ ഇവിടെ?"

"വിവാഹം കഴിഞ്ഞു പോയെങ്കിലും ആ ബന്ധത്തിന് അധികം ആയുസുണ്ടായിരുന്നില്ല" കൂടുതലൊന്നും പറയാതെ അവളുടെ വാക്കുകൾ ചുരുക്കി

"എന്താ പറ്റിയെ സജ്ന..?"

"അയാൾക് മറ്റൊരു പെൺകുട്ടിയുമായി ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു, അത് മറച്ചു വെച്ചാണ് എന്നെ വിവാഹം കഴിച്ചത്. പക്ഷെ വിവാഹ ശേഷവും ആ ബന്ധം തുടർന്നു. അത് ചോദ്യം ചെയ്ത എന്നെ അയാൾ മാനസികവും ശാരീരികവുമായി പീഡിപ്പിച്ചു. എങ്കിലും എന്റെ ഉമ്മയെയും ഉപ്പയെയും ഓർത്തു ഞാനവിടെ ഒതുങ്ങി കൂടി. വീട്ടുകാർ ഒരുപാട് കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് എന്നെ കെട്ടിച്ചു വിട്ടത്. അവസാനം അയാൾ തന്നെ എന്നെ വീട്ടിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കി, മറ്റേ പെൺകുട്ടിയുമായി താമസവും തുടങ്ങി. ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തി" പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു "എന്റെ തിരിച്ചു വരവിനു ശേഷം ഉമ്മയും ഉപ്പയും നന്നായിട്ടൊന്ന് ചിരിച്ചു കണ്ടിട്ടില്ല. ഇപ്പോൾ വര്ഷം മൂന്നാവുന്നു ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തിയിട്ട്. അതിനിടയ്ക്ക് ഉപ്പ യാത്ര പറഞ്ഞു പോയി, ഉമ്മയാണെങ്കിൽ കിടപ്പിലും ആയി. ഉപ്പ പോയതിനു ശേഷം വീട്ടിലെ അവസ്ഥ ആകെ കഷ്ടത്തിലായി. കടങ്ങൾ വീട്ടാനായി വീട് വിറ്റു,ഇപ്പോൾ പുറമ്പോക്കിലുള്ള ഒരു ഓലമേഞ്ഞ കൂരയിൽ ഞാനും ഉമ്മയും മാത്രം. ഉമ്മാക്ക് മരുന്നിനും മറ്റുമായി ചെലവുകൾക്ക് ഒരു വഴിയും ഇല്ലാതായി. അവസാനം ഞാൻ കണ്ടെത്തിയ വഴിയാണ് ഈ ജോലി" വാക്കുകൾ മുഴുമിപ്പാക്കാനാകാതെ അവൾ പറഞ്ഞു നിർത്തി, കണ്ണുകൾ തുടച്ചു.

കേട്ട് നിന്ന എന്റെയും ഷാനുവിന്റെയും കണ്ണുകളും കലങ്ങിയിരുന്നു.
ഷാനു അവളെ പിടിച്ചെഴുന്നേല്പിച്ചു, വണ്ടിയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. സജ്നയെയും കൂട്ടി നേരെ അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു, പോകുന്ന വഴിക്ക് കടയിൽ കയറി അത്യാവശ്യം ഒരു വീട്ടിലേക്ക് വേണ്ട സാധങ്ങളും വാങ്ങി വണ്ടിയിൽ വെച്ചു.

സജ്നയുടെ വീട്ടിലേക്ക് വണ്ടി പോവില്ല, അത് കൊണ്ട് തന്നെ റോഡരികിൽ വണ്ടി വെചു വീട്ടിലേക്കുള്ള ഇടവഴിയിലൂടെ നടന്നു നീങ്ങി. ആ കൊച്ചു വീട്ടിലേക്ക് നടന്നടുത്തു. സജ്ന ഞങ്ങളെയും കൂട്ടി ഉമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി. കരുതി വെച്ച സാധങ്ങൾ ഒരു മൂലയിൽ ഒതുക്കി വെച്ച് ഞങ്ങൾ ഉമ്മ കിടക്കുന്ന കട്ടിലിനരികിൽ എത്തി. ഒന്നനങ്ങാനാവാതെ, ഒന്നുരിയാടാനാവാതെ ആ ഉമ്മയെ വിധി തളർത്തിയിരുന്നു.

സജ്ന ചായയിടാമെന്നു പറഞ്ഞെങ്കിലും, ഞങ്ങൾ അതിനൊന്നും കാത്തുനിന്നില്ല. ഇറങ്ങാൻ നേരം പോക്കറ്റിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ക്യാഷ് എടുത്ത് ഷാനുവിന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്തിട്ട് സജ്നയെ ഏല്പിക്കാൻ പറഞ്ഞു, ആദ്യം സജ്ന അത് വാങ്ങാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ലെകിലും ഷാനു അവളെ ഒരു സഹോദരിയെ പോലെ അനുസരിപ്പിച്ചു.
എന്നിട്ട് എന്റെയും ഷാനുവിന്റെയും നമ്പർ സജ്നയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തിട്ട് എന്താവശ്യമുണ്ടെങ്കിലും വിളിക്കണമെന്നും ഇനി ഈ ജോലിക്കു പോകേണ്ടെന്നും, നിരബന്ധമാണെങ്കിൽ നമുക്ക് വേറെ ജോലി നോക്കാം എന്നും ഷാനു സജ്നയോട് പറഞ്ഞു. ഇനി നമ്മൾ ഇവിടെ സ്ഥിരം സന്ദര്ശകരായിരിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞു ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ച് വണ്ടിയിലേക്ക് കയറി. ഞാനും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി.

തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ, വണ്ടിയിൽ ആദ്യം നിശബ്ദതയുടെ അലയൊലി ആയിരുന്നെങ്കിലും ഷാനു പതിയെ എന്റെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു "സജ്നക്ക് കിട്ടാതെ പോയ ഭാഗ്യമാണ് ഞാനിന്നു അനുഭവിക്കുന്നത്, അല്ലെ ഇക്ക" പറഞ്ഞു തീർത്തതും അവളുടെ കണ്ണുകൾ ധാര ധാരയായി ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി.
വണ്ടി ഞാൻ റോഡരികിൽ ഒതുക്കി അവളുടെ മുഖം പതിയെ ഒന്നുയർത്തിനോക്കി. അപ്പോഴും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളെ ഞാൻ എന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചായ്ച്ചുകൊണ്ട് കെട്ടി പിടിച്ചു, നെറുകയിൽ ചുംബിച്ചു. "നിന്നെക്കാൾ വല്യ ഭാഗ്യമൊന്നും ഇനി എനിക്കീ ജന്മം കിട്ടാനില്ലെന്റെ പെണ്ണെ...സജ്നയെ ഒരു സഹോദരിയെപോലെ കാണാനള്ള നിന്റെ മനസ്സുണ്ടല്ലോ, സഹായിക്കാനുള്ള ആ ആവേശമുണ്ടല്ലോ അത് മതി നീ എന്നെ എത്രത്തോളം മാനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിയാൻ". അവളുടെ മുഖത്ത് പലവർണ്ണങ്ങളിൽ പുഞ്ചിരി മിന്നി മായുന്നു, ഇതൊക്കെ കണ്ടു നിന്ന മോളുടെ മുഖത്തും പുഞ്ചിരി ആയിരുന്നു.

ആത്മഹത്യ

ഞാൻ അമ്മു. ഇന്നലെ ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ലോകത്തോട് വിട പറഞ്ഞു. ഇന്ന് ഞാനൊരു പുതിയ ലോകത്താ. മരണത്തിന്റെ കൂട്ടുകാരായ പ്രായവും അസുഖവുമൊന്നുമല്ല എന്നെ നിങ്ങളുടെ ലോകത്തു നിന്നും കവർന്നെടുത്തത്. പ്രായത്തിനും അസുഖങ്ങൾക്കും രോഗങ്ങൾക്കുമൊന്നും ഒരിടം നൽകാതെ ഞാൻ തന്നെ എന്റെ മരണത്തെ പുല്കുകയായിരുന്നു. ഒരേ ഒരു നിമിഷത്തെ ദുഷിച്ച ചിന്തകൾ എന്നെ ഈ ലോകത്തോട് വിട പറയിക്കാൻ കാരണമായി.

കൗമാരത്തിന്റെ പ്രിയ സുഹൃത്തായ പ്രണയമാണെന്റെ മരണത്തിനു ചുക്കാൻ പിടിച്ചത്. ആനന്ദത്തിന്റെയും സ്നേഹത്തിന്റെയും സന്തോഷത്തിന്റെയും ഒരുപാട് നിമിഷങ്ങൾ വാരി വിതറിയായിരുന്നു പ്രണയത്തിന്റെ തുടക്കം. ആ നിമിഷങ്ങൾ മാത്രമാണ് ജീവിതം എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിച്ചിരിക്കണം, അവൻ മാത്രമാണ് എന്നെ ആത്മാർത്ഥമായി സ്നേഹിച്ചിരുന്നതെന്നും. ആദ്യമൊക്കെ പിണക്കവും ഇണക്കവും സ്ഥിരം കലാപരിപാടി ആയിരുന്നു, അതിൽ ഞങ്ങൾ ആനന്ദം കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നു. പക്ഷെ ആ നിമിഷങ്ങൾക്കും സന്തോഷങ്ങൾക്കും ഒരുപാടൊന്നും ആയുസുണ്ടായിരുന്നില്ല. ആദ്യമായി കളിപ്പാട്ടം കിട്ടിയ ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയുടെ കൗതുകം അതുമാത്രമായിരുന്നു ആദ്യത്തെ പ്രണയ നാളുകൾ. യാഥാർഥ്യമെന്തെന്നോ സത്യമെന്തെന്നോ തിരിച്ചറിയാനാവാതെ സ്വപ്നലോകത്തായിരുന്നു ഞാൻ ആ നാളുകളിൽ. അവനിൽ മാത്രമായിരുന്നു ഞാനെന്റെ ലോകം കണ്ടത്.

ഇടക്കെപ്പോഴോ നമുക്കിടയിൽ അകലങ്ങൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. പരാതിയുടെയും പരിഭവത്തിന്റെയും പഴിചാരലിന്റെയും കുത്തൊഴുക്കുകളിൽ സ്നേഹം എവിടെയോ പോയ് മറഞ്ഞു. അവനിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന മാറ്റങ്ങൾ എന്നെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥയാക്കി. അവന്റെ സംസാരങ്ങളിൽ മടുപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി, എന്നിൽ നിന്നകലാനുള്ള വെമ്പൽ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. പതിയെ പതിയെ കൂടിക്കാഴ്‌ചകൾ കുറഞ്ഞു, സംസാരിക്കാൻ പോലും സമയമില്ലാതായി. അവസാനം അവൻ എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി പറഞ്ഞു ഞാനൊരു ശല്യമാണെന്ന്, അവന് എന്നെ മടുത്തിരിക്കുന്നു എന്ന്.അതുകൊണ്ട് നമുക്കിവിടെ വെച്ചു നിർത്താം എന്നവൻ തെല്ല് കുറ്റബോധമോ നിരാശയോ കൂടാതെ എന്റെ മുഖത്തു നോക്കി വാക്കുകളിലൂടെ ആഞ്ഞടിച്ചു.

അവന്റെ ആ വാക്കുകൾ എന്നെ തന്നെ ഇല്ലാതാക്കാൻ പോന്നതായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടായിരിക്കണം ആത്മഹത്യയെ കുറിച്ച് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. ആ നിമിഷം ചുറ്റിലും നിന്നുകൊണ്ടെന്നെ സ്നേഹത്തിൽ പൊതിഞ്ഞവരെ ഞാൻ കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു. 'അമ്മ, അച്ഛൻ, ഏട്ടൻ, അനുജൻ, മുത്തശ്ശൻ മുത്തശ്ശി കൂട്ടുകാർ അങ്ങനെ എല്ലാവരെയും ഞാൻ മനപ്പൂർവം മറന്നു കളഞ്ഞു. അവനില്ലാത്തൊരു ജീവിതം എനിക്ക് സാധ്യമാവില്ലെന്നു തോന്നി, എല്ലാത്തിൽ നിന്നും ഓടിയൊളിക്കാനായി മരണത്തെ ഞാനെന്റെ കൂടെ കൂട്ടാൻ തീരുമാനിച്ചു.

ആദ്യം നോട്ടം എന്റെ തലയ്ക്കു മുകളിരിക്കുന്ന ഫാനിലേക്കായിരുന്നു, പിന്നീട് ബ്ലേഡും ട്രെയിനും വീടിനടുത്തുള്ള ക്വാറിയും എല്ലാം മനസ്സിലൂടെ ചീറി പാഞ്ഞു. അവസാനം തിരഞ്ഞെടുത്തു, കൂവിപാഞ്ഞ് വരുന്ന തീവണ്ടി. കൂട്ടുകാരിയുടെ വീട്ടിലേക്കെന്നും പറഞ്ഞ് അമ്മയോടും മുത്തശ്ശിയോടും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ അവസാന യാത്രയാണെന്നു പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷെ സാധിച്ചില്ല. 2 കിലോമീറ്റര് നടക്കണം റെയിൽവേ ട്രാക്കിലേക്ക് എത്തിപ്പെടാൻ. എന്തുകൊണ്ടോ എന്റെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ണീർ തുള്ളികൾ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നില്ല ആകെ ഒരു മൂകത മാത്രം, നടന്നു നീങ്ങുന്ന വഴികളിൽ ചുറ്റിലുമുള്ള കാഴ്‌ചകളൊന്നും എന്റെ കണ്ണിൽ പതിഞ്ഞില്ല. ഇടക്കെപ്പോഴോ മഴയും കൂട്ടിനെത്തിയെങ്കിലും എന്നിലെ കത്തിജ്വലിക്കുന്ന തീയെ അണയ്ക്കാൻ പോന്നതായിരുന്നില്ല അതൊന്നും. അപ്പോഴും പിന്നിട്ട വഴിക്കലൊക്കെയും ഇനി ഒരു ഓര്മ മാത്രമായിരിക്കുമെന്ന് മനസ്സെവിടെയോ മന്ത്രിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
റെയിൽവേ ട്രാക്കിനു സമീപത്തു എത്തിചേർന്ന ഞാൻ ചുറ്റിലുമൊന്നു കണ്ണോടിച്ചു, ആരെയും കണ്ടില്ല. നീണ്ട് നിവർന്ന് കിടക്കുന്ന റെയിൽവേ ട്രാക്ക് എന്നെ മാടിവിളിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി. അൽപ സമയത്തെ കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിൽ അകലെ നിന്ന് ചീറിപ്പാഞ്ഞു വരുന്ന തീവണ്ടി എന്റെ കാഴ്ചയിൽ പെട്ടു. എന്ത് കൊണ്ടോ ഹൃദയം വല്ലാതെ കിതയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ട്രെയിൻ എന്റെ അടുക്കൽ എത്തിച്ചേരാൻ മൂന്നോ നാലോ സെക്കൻഡുകൾ മാത്രം, കൂടുതലൊന്നും ആലോചിക്കാതെ ട്രാക്കിലേക്ക് കാലെടുത്തു വച്ചു, അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും മുഖങ്ങളിങ്ങനെ മിന്നി മായുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അതൊന്നും എന്നെ പിന്തിരിപ്പിച്ചില്ല.

ട്രെയിൻ എന്നെ വന്നിടിച്ച നിമിഷം മുതലാണ് ഞാൻ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തിയതെന്നു തോന്നി. ഒരു നിമിഷം പിറകിലേക്ക് നടക്കാൻ സാധിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ ചിന്തിചു തുടങ്ങിയതും അപ്പോഴയായിരുന്നു. ട്രെയിൻ പിഴുതെറിഞ്ഞ എന്റെ കാലുകളും കൈകളും തലയുമെല്ലാം അങ്ങിങ്ങായി ചെന്ന് വീണു. ചിന്നിച്ചിതറി ചോര വാർന്നൊലിക്കുന്ന എന്റെ ശരീരം വേദന കൊണ്ട് പുളഞ്ഞു ഞാൻ. മരണത്തിന്റെ വേദനയ്ക്കപ്പുറം ശരീരങ്ങൾ നുറുങ്ങുകളാവുമ്പോയുണ്ടാവുന്ന വേദന, അമ്മേ എന്ന് വിളിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും സാധിച്ചില്ല, അച്ഛന്റെ കരങ്ങളെന്നെ വാരിപുണരാൻ എത്തിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ കൊതിച്ചു.

എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ഈ ലോകം എനിക്കന്യമായെന്നു ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ചുറ്റിലും ആൾക്കൂട്ടം ആരൊക്കെയോ ചെർന്നെന്റെ ശരീര ഭാഗങ്ങൾ പെറുക്കിയെടുക്കുത്ത് തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞു വെക്കുന്നു. അപ്പോഴേക്കും എന്റമ്മയുടെ നിലവിളി ഞാൻ കുറച്ചകലെ നിന്നും കേട്ടു. പെയ്തൊഴിയാത്ത പെരുമഴപോലെ അമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നു, അലറി വിളിക്കുന്നുണ്ട്,"മോളെ അമ്മു... ". രക്തത്തിൽ കുളിച്ചു കിടന്ന വെള്ളത്തുണി എന്റെ മുഖത്ത് നിന്നും മാറ്റിയതും, അമ്മയുടെ നിയന്ത്രണം വിട്ടു, പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു, ഉടൻ തന്നെ ബോധക്ഷയയായി. അമ്മയെ ആരൊക്കെയോ ചേർന്നു ആശുപത്രിയിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി. ഞാനപ്പോഴും പോലീസുകാരുടെ കാവലിലായിരുന്നു. അധികം താമസിയാതെ അച്ഛനും ഏട്ടനും എത്തി, അച്ഛനെ ആരൊക്കെയോ താങ്ങി പിടിച്ചിരിക്കുന്നു, കാലുകൾ ചലിക്കാൻ പ്രയാസപ്പെടുന്നു, കണ്ണുകളിൽ ചോരത്തുള്ളികൾ സ്ഥാനം പിടിചിരിക്കുന്നു. എന്റെ അറ്റുപോയ പാദങ്ങളിൽ പിടിച്ചച്ഛൻ തേങ്ങലടക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ഏട്ടൻ എന്നെ നിസ്സഹായതയോടെ നോക്കുന്നുമുണ്ട്.

അധികം താമസിയാതെ എനിക്ക് പോവാനുള്ള വാഹനം വന്നു, ആംബുലൻസ്. ആദ്യമായിട്ടാ ആംബുലൻസിലൊരു യാത്ര. ചെറുപ്പം മുതലേ എനിക്ക് ആംബുലൻസ് പേടിയാണെന്ന് അച്ഛനറിയാം, അതുകൊണ്ടായിരിക്കണം അച്ഛനെന്നെ കെട്ടി പിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. ആശുപത്രിയിൽ എത്തിയ ഉടനെ എന്നെ മോർച്ചറിയിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി. ബാക്കി വന്ന ഭാഗങ്ങളിൽ വീണ്ടും ഡോക്ടർമാരുടെ വക കുത്തലും കീറലും. വേദന കൊണ്ട് പുളഞ്ഞ എന്റെ നിലവിളി ആരും കേട്ടില്ല. എല്ലാം കഴിഞ്ഞു അച്ഛനെന്നെ ഏറ്റു വാങ്ങി വീണ്ടും ആംബുലൻസിൽ വീട്ടിലേക്ക് യാത്രയായി. കൂടിനിന്ന നാട്ടുകാർക്കും വീട്ടുകാർക്കും നടുവിലൂടെ എന്നെ വീട്ടിനകത്തേക്ക് എടുത്തു കൊട്നു പോയി, സെന്റർ ഹാളിൽ ഒരു കട്ടിലിട്ട് എന്നെ അതിൽ കിടത്തി. ഞാൻ ഓടി ചാടി നടന്ന വീട്ടിൽ ഒന്നനങ്ങാനാവാതെ ഞാനാ കട്ടിലിൽ. ചുറ്റിലുമൊന്ന് കണ്ണോടിച്ചു, പലരും കണ്ണീർ പൊഴിക്കുന്നു. മുത്തശ്ശനും മുത്തശ്ശിയുമെല്ലാം അനുജനുമെല്ലാം കണ്ണീരിൽ കുതിർന്നിരുന്നു. 'അമ്മ എനിക്ക് മുന്നേ ആശുപത്രിയിൽ നിന്നു തിരിച്ചെത്തിയെങ്കിലും ഇപ്പോഴും അകത്തെ മുറിയിൽ തളർന്നു കിടക്കുന്നു, ഒന്നുറക്കെ കരയാൻ പോലുമാവാതെ. വീട്ടിലാകെ കുന്തിരിക്കത്തിന്റെ  മണം അലയടിച്ചു.

അല്പ സമയത്തിനു ശേഷം ആരൊക്കെയോ അച്ഛന്റെ അടുക്കൽ വന്നു പറയുന്നത് കേട്ടു കൂടുതൽ വൈകിക്കണോ എടുത്തൂടെ എന്ന്. അച്ഛനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. എങ്കിലും ബന്ധുക്കളൊക്കെ ചേർന്നെന്നെ യാത്രയാക്കാനൊരുക്കി. അപ്പോൾ അമ്മയോടാരോ പറഞ്ഞു "അമ്മുവിനെ കൊണ്ട് പോവുകയാ". നിയന്ത്രണം വിട്ട അമ്മ എന്റെ അടുത്തേക്ക് പാഞ്ഞടുത്തു, എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ഒരുപാടുമ്മകൾ സമ്മാനിച്ച്, ആർക്കും വിട്ടു തരില്ലെന്ന് പറഞ്ഞൊരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ വാവിട്ടു കരഞ്ഞു. ആരൊക്കെയോ ചേർന്നെന്റമ്മയെ എന്നിൽ നിന്നും അടർത്തി മാറ്റി. ശേഷം എന്നെയും കൊണ്ടവർ ശ്മാശാനത്തിലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങി. അവിടെ എന്നെയും കാത്തു കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു ആറടി മണ്ണ്, എന്നെ അതിൽ കിടത്തി മൂടാനൊരുങ്ങി എല്ലാവരുടെയും വകയായി മൂന്ന് പിടി മണ്ണ് എനിക്ക് സമ്മാനിച്ച് അവർ യാത്രയായി. ഞാനാ ഇരുട്ടുമുറിയിൽ തനിച്ചായി.

ആ ഒരൊറ്റ നിമിഷത്തെ ചിന്തകൾ, ആ എടുത്തു ചാട്ടം എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെടുത്തിയത് എന്റെ സുന്ദരമായ ജീവിതം, എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നവരുടെ പുഞ്ചിരി, ലോകം എനിക്കായ് കത്ത് വെച്ചതെല്ലാം എന്നിൽ നിന്നകന്നു. പകരം എനിക്ക് കിട്ടിയതാവട്ടെ വേദനയുടേം കണ്ണീരിന്റെയും നാളുകൾ, ഇരുട്ടറയിൽ തനിച്ചുള്ള ജീവിതം, പുഴുക്കൾക്ക് പ്രാണികൾക്കും ഇരയായി മാറി ഞാനിന്നീ ഇരുട്ടറയിൽ തേങ്ങുന്നു. ഒരു ദിവസമെങ്കിലും തിരിച്ചുവരാൻ സാധിചിരുന്നെങ്കിലെന്ന് കൊതിക്കാത്ത നിമിഷങ്ങളലില്ല.ഇനി ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വരാനാവില്ലെന്ന് ഉറപ്പുണ്ടെങ്കിലും കൊതിയുണ്ട് അമ്മയുടെ മടിയിൽ കിടന്നുറങ്ങാൻ, അച്ഛന്റെ കരസ്പർഷമേറ്റൊന്നു ചായാൻ, ഏട്ടന്റെ കുഞ്ഞു പെങ്ങളായി ജീവിക്കാൻ, കുഞ്ഞനിയന്റെ കൂടെ തല്ല് കൂടാൻ, മുത്തശ്എന്റേം മുത്തശ്ശിയുടെയും സ്നേഹത്തിൽ ചാലിച്ച കഥകൾ കേൾക്കാൻ, കൂട്ടുകാരോടൊന്നിച് ആർത്തുല്ലസിക്കാൻ.

(ജീവിതത്തിലെ കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു പ്രശ്ങ്ങൾക്കു മുമ്പിൽ ആത്മഹത്യയെ കൂട്ട് പിടിക്കുന്നവർ അറിയുന്നില്ല അവർക്കുണ്ടാകുന്ന നഷ്ടങ്ങൾ, അവർ ചെയ്യുന്ന പാപം. ദൈവം തന്ന ജീവനും ജീവിതവും തിരിച്ചെടുക്കാനും അവസാനിപ്പിക്കാനുമുള്ള അവകാശം അവനുമാത്രമാണ്)

"ആദ്യത്തെ ആരാധിക, അവസാനത്തെയും..."

ഞാൻ ഈ പറയാൻ പോകുന്ന കഥ നടക്കുന്നത് അങ്ങ് ദൂരെ ദൂരെ മലകൾക്കും കാടുകൾക്കും പുഴകൾക്കും അപ്പുറത്തൊന്നുമല്ല. ഇങ് ഇവിടെ, എന്റെ സ്വന്തം ജീവിതത്തിൽ.

എഴുത്തെന്തെന്നറിയാത്ത ബാല്യം, വായനയുടെ ലോകം ബാലരമയിലും ബാലഭൂമിയിലും കളിക്കുടുക്കയിലും കുരുന്നുകളിലും ഒതുങ്ങി നിന്നിരുന്ന കാലം. പത്താം തരത്തിൽ വൈക്കം മുഹമ്മദ് ബഷീർ സാറിന്റെ "പാത്തുമ്മയുടെ ആട്" എന്ന കഥ മലയാളം സെക്കന്ഡിലെ പഠന വിഷയമായത് കൊണ്ട് അത് വായിച്ചു, അല്ലെങ്കിൽ പഠിച്ചു. "പാത്തുമ്മയുടെ ആട്" വായിച്ചതു മുതൽ ബഷീർ എഴുത്തുകളോട് എന്തോ ഒരു വല്ലാത്ത ഇഷ്ടം, വായനക്കാരെ പിടിച്ചിരുത്തുന്ന ആ ഭാഷാ ശൈലി, ഒഴുക്ക്, നർമ്മം കലർന്ന അവതരണം, അതിലെ കഥാപാത്രങ്ങൾ അങ്ങനെ അതിലെ ഓരോ കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു കാര്യങ്ങളും മനസ്സിൽ വല്ലാതെ പതിഞ്ഞിരുന്നു, വായനക്കൊരു സുഖമുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായത് അന്ന് മുതലാണ്.

അങ്ങനെ അതിന്റെ ആവേശത്തിൽ വീടിന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം വായന-പുസ്തകശാലയായ "അല്ലാമാ മുഹമ്മദ് ഇഖ്ബാൽ സാംസകാരിക വേദി" യിൽ നിന്നും ബഷീറിന്റെ കുറച്‌ പുസ്തകങ്ങൾ എടുത്ത് വായിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അതിൽ "വിശപ്പ്" എന്ന പുസ്തകം വായിക്കാൻ ആരംഭിച്ചെങ്കിലും 2 താളുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് മറിഞ്ഞില്ല. പിന്നീട് ദിനങ്ങൾ കൊഴിയും തോറും അതിൽ പൊടി പിടിച്ചു കിടന്നതല്ലാതെ വായനയൊന്നും നടന്നില്ല. അവസാനം ലൈബ്രറിയിൽ നിന്ന് ചോദ്യം വന്നതോടെ പുസ്തകങ്ങൾ അതെ പടി തിരിച്ചേൽപ്പിച്ചു. അതോടെ വായനക്കും താത്കാലിക തിരശ്ശീല വീണു.

പിന്നീട് 2 വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം ഞാൻ വായനയിൽ ഏർപ്പെടുന്നത് എം ടി യുടെ "മഞ്ഞ്" എന്ന നോവലിൽ ആണ്. അതും സ്വന്തം താൽപര്യത്തിൽ വായിച്ചതല്ല, ഡിഗ്രി ഒന്നാം വര്ഷം രണ്ടാം ഭാഷയായി തിരഞ്ഞെടുത്തത് മലയാളമായിരുന്നത് കൊണ്ടും അതിലെ പാഠ പുസ്തകം "മഞ്ഞ്" ആയിരുന്നത് കൊണ്ടും വായിച്ചു. ഇതിനിടയ്ക്കൊരിക്കലും എഴുത്തെന്ന വിദ്യ ഞാൻ ഒന്ന് പരീക്ഷിച്ചു നോക്കിയിട്ടു പോലുമില്ല. പക്ഷെ അതിനൊരപവാദമായി ഞാനൊരു കവിതാ രചന മത്സരത്തിൽ പങ്കെടുത്തത് ഡിഗ്രി അവസാന വര്ഷം പടിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു. അത് എഴുത്തിനോടുള്ള പ്രണയം കൊണ്ടൊന്നുമായിരുന്നില്ല, ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്യാനുള്ള സിമ്പിൾ ആൻഡ് പവര്ഫുള് വേ.. കൂട്ടുകാരോടൊന്നിച് ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്യാൻ കണ്ടെത്തിയ വിദ്യ, അതു മാത്രമായിരുന്നു ആ കവിതാ രചന. ആ കവിതയുടെ വിഷയം എന്തായിരുന്നു എന്ന് എനിക്കിപ്പോൾ കൃത്യമായി ഓർമ്മ ഇല്ല. പക്ഷെ പിന്നീട് ആ മത്സരത്തിന്റെ ഫലം പുറത്തു വന്നപ്പോ എന്റെ കവിതക്കായിരുന്നു ഫസ്റ്റ് എന്ന് കൂട്ടുകാർ ആരൊക്കെയോ പറയുന്നത് കേട്ടിരുന്നു, പക്ഷെ ഞാൻ വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല. ശെരിക്കും സത്യമാണോന്ന് വാല്യൂ ചെയ്ത ടീച്ചറോട് ചോദിക്കണമെന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും എന്റെ കഴിവില്ലായ്മയെ ഞാൻ സ്വയം തിരിച്ചറിഞ്ഞു, ചുമ്മാ എന്തിനാ ടീച്ചർക്ക് പറഞ്ഞു ചിരിക്കാനായിട്ട് ഒരു വിഷയമുണ്ടാക്കി കൊടുക്കണേ.അങ്ങനെ അതോട് കൂടി എഴുത്തും വായനയും നിന്നു. പത്രം വായിക്കുന്ന ശീലവും പൊതുവെ കുറവായിരുന്നു.

അങ്ങനെ എം ബി എ കഴിഞ്ഞു 2013 ഒക്ടോബറിൽ ആണ് എരണാകുളത് ഇൻഫോപാർക്കിൽ ഓഡിറ്റ് അസ്സോസിയേറ്റ് ആയിട്ട് ജോലിക്ക് ജോയിൻ ചെയ്യുന്നത്. അവിടെ നിന്നും എന്റെ സുഹൃത്തായി മാറിയ സൗമ്യയിൽ നിന്നുമാണ് വീണ്ടും വായനയുടെ ലോകം എന്റെ മുന്നിൽ തുറന്ന് വരുന്നത്. പുസ്തകങ്ങൾ ഒരുപാട് വായിക്കുന്ന സൗമ്യയുടെ അടുത്ത് നിന്നുമാണ് "അൽക്കമിസ്റ്റ്" എന്ന നോവലിനെ കുറിച്‌ കേൾക്കുന്നത്. ഒരുപക്ഷെ 'പൗലോ കൗലോ' എന്ന് ഞാൻ കേൾക്കുന്നത് തന്നെ അപ്പോഴായിരിക്കും. അങ്ങനെ സൗമ്യയിൽ നിന്നും പുസ്തകം വാങ്ങി, "അൽക്കമിസ്റ്റ്" വായന തുടങ്ങി. തുടക്കം നല്ല ആവേഷോജ്വലം ആയിരുന്നെങ്കിലും എന്റെ മടി അതിനെയൊക്കെ അങ്ങട് ഇല്ലാതാക്കി. കുറച് താളുകൾ മറിഞ്ഞെങ്കിലും പാതിവായിൽ അതും നിർത്തി. പക്ഷെ ആ പുസ്തകം ഞാൻ തിരിച്ചു കൊടുത്തില്ല. ഇപ്പോഴും എന്റെ കയ്യിലുണ്ട്. വായിക്കാൻ മനസ്സിൽ ഭയങ്കര ആഗ്രഹമാണെലും ക്ഷമ അതിനനുവദിചിരുന്നില്ല.

അങ്ങനെ എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ഒരു വര്ഷം മുൻപ് പ്രവാസ ലോകത്തേക്ക് കടന്നു. അതോടെയാണ് ചില മാറ്റങ്ങൾക്ക് തുടക്കം. അക്ഷരങ്ങളെ തലോലിക്കാനും എഴുത്തുകളെ സ്നേഹിക്കാനും തുടങ്ങിയത് പ്രവാസം തുടങ്ങിയതിന് ശേഷമാണെന്നു തോന്നുന്നു. ഇവിടുത്തെ ഒഴിവു സമയങ്ങൾ ചിലവഴിക്കാനും ഏകാന്തതയിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടാനുമായി ഞാൻ സ്വയം കണ്ടെത്തിയ വഴിയാണ് എഴുത്ത്, വായന ഇതൊക്കെ.

അങ്ങനെ "അൽക്കമിസ്റ്റ്" എന്ന നോവൽ ഞാൻ വായിച്ചു തീർക്കുകയും ചെയ്തു. ശേഷം ബെന്യാമിന്റെ "ആടുജീവിതം" വായിക്കാനുള്ള പുറപ്പാടിലാ.
ആദ്യമൊക്കെ ആശയങ്ങൾ കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു വരികളാക്കി ഫേസ്ബുക് സ്റ്റാറ്റസ് ഇടും, അതായിരുന്നു ശീലം. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ജീവിതത്തിലെ നിമിഷങ്ങളെ അക്ഷരമാലകളാക്കി മാറ്റി എഴുതാൻ തുടങ്ങി. അത്തരം എഴുത്ത് കണ്ടു ചിലർ നല്ല അഭിപ്രായങ്ങൾ പറഞ്ഞു,മറ്റു ചിലർക്ക് അമ്പരപ്പും, സംശയവുമൊക്കെയായിരുന്നു,ഇതൊക്കെ ഞാൻ തന്നെ ആണോ എഴുത്തുന്നതെന്നു. അവർ സംശയിച്ചതിലും തെറ്റില്ല എന്റെ ഭൂതകാലം അവരെ പഠിപ്പിച്ചത് അതാണ്.

അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ഫേസ്ബുക്കിലെ ചില ഗ്രൂപ്പുകളിൽ ഇട്ട ഒരു പോസ്റ്റ് വളരെയേറെ വായന പ്രീതി നേടി. " അബോർഷൻ അഥവാ കൊല" എന്നായിരുന്നു എഴുത്തിന്റെ പേര്. ആ പോസ്റ്റ് ഇട്ട് കുറച്ച ദിവസത്തിന് ശേഷം എന്റെ പേർസണൽ പ്രൊഫൈലിലേ ചില പോസ്റ്റുകൾ ഒരു മുൻപരിചയമില്ലാത്ത പ്രൊഫൈലിൽ നിന്ന് ലൈക്സ്. ഞാനൊന്നാലോചിച്ചു ഇതാരപ്പ ഞാനറിയാത്തൊരു പുതിയ ആൾ എന്റെ പ്രൊഫൈലിൽ കേറി കളിക്കണെ. പൊതുവെ ആരും ആ വഴിക്ക് വരാറില്ല. നോക്കിയപ്പോ എന്റെ ഫ്രണ്ട്സ് ലിസ്റ്റിൽ ഉള്ള ആളുമല്ല, എന്റെ ഓർമയിൽ ഇങ്ങനെ ഒരാളെ എനിക്കൊട്ടു പിടി കിട്ടണുമില്ല. പ്രൊഫൈലിൽ ഒരു പെൺ നാമമാണ്. എത്ര കുത്തിയിരുന്ന് ആലോചിച്ചിട്ടും അങ്ങനെ ഒരാളെ കുറിച്‌ എനിക്കൊരു ഓർമയും കിട്ടുന്നില്ല. ആ പ്രൊഫൈലിൽ ആണേൽ ഒരു വിവരവും കാണാൻ സാധിക്കുന്നുമില്ല, എല്ലാം പ്രൈവസി ആണ്.

അങ്ങനെ രണ്ടും കല്പിച്ചു ഞാനൊന്ന് മുട്ടി നോക്കാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. ഒരു സലാം വിട്ടു. തിരിച്ചു മെസ്സേജ് വന്നത് അൽപ സമയം കഴിഞ്ഞാണ്. ആയാളും സലാം മടക്കി. ശേഷം ഞാൻ ചോദിച്ചു 'നമ്മൾ തമ്മിൽ മുൻപ് പരിചയമുണ്ടോന്ന്..??". ഇല്ലെന്നു ഓൺ ദി സ്പോട്ടിൽ മറുപടിയും വന്നു. പിന്നെങ്ങനെ എന്റെ പ്രൊഫൈലിൽ എത്തി എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞ മറുപടി "ഗ്രൂപ്പിലെ പോസ്റ്റ് കണ്ടാണ് വന്നത്, വേറെ വല്ല പോസ്റ്റും ഉണ്ടോന്ന് നോക്കാൻ വന്നതാണെന്നു". ഹോ ഇത്രേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. മുന്പ് പലരും കമന്റായി നല്ല അഭിപ്രായം പറഞ്ഞിട്ടുങ്കിലും ആദ്യമായിട്ടാ ഇങ്ങനെ ഒരനുഭവം, പേർസണൽ പ്രൊഫൈൽ കേറി തപ്പൽ, ഇൻബോക്സിൽ കേറി അഭിനന്ദിക്കൽ, അങ്ങനെയൊക്കെ. ഞങ്ങൾ അത് വഴി കൂടുതൽ പരിചയപ്പെട്ടു, പാലക്കാട് എന്ജിനീറിങ്ങിന് അവസാന വര്ഷം പഠിക്കുന്നു. 7 മക്കളിൽ അവസാനത്തെ തരി.

തുടർന്നിങ്ങോട്ട് ഞങ്ങൾ നല്ല സുഹൃത്തുക്കളായി. എന്റെ ഫാനാണെന്ന് തമാശയായി അയാൾ സ്വയം വിശേഷിപ്പിച്ചു. ഇനി ഒരു ഫാൻസ്‌ അസോസിയേഷനും(ആഷിക്ക് ഫാൻസ്‌ അസോസിയേഷൻ) തുടങ്ങണമെന്ന് കളിയായി പറഞ്ഞു. "അങ്ങനെ ആണേൽ ആ ഫാൻസ്‌ അസോസിയേഷന്റെ പ്രെസിഡന്റും സെക്രട്ടറിയും മെമ്പറും എല്ലാം താൻ മാത്രം ആയിരിക്കും " എന്നായിരുന്നു എന്റെ മറുപടി

വേറെ ഒരാൾക്കും ഇങ്ങനെ ഒരബദ്ധം പറ്റുമെന്ന് തോന്നണില്ല കാരണം എന്റെ എഴുത്ത് കണ്ട് ഇഷ്ടപ്പെടാൻ മാത്രം ഞാൻ എന്താണ് എഴുതിയത്, അതിനു മാത്രം എന്താ അതിലുള്ളത്. എനിക്ക് സത്യം പറഞ്ഞാൽ ചിരി ആണ് വന്നത് ഇങ്ങനെ ഒരാളെ പരിചയപ്പെട്ടപ്പോൾ. എന്റെ എഴുത്തു ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന തനിക്ക് തലക്ക് വല്ല അസുഖവുമുണ്ടാവും എന്നവരോട് ഞാൻ തമാശയായി പറഞ്ഞിട്ടുമുണ്ട്.

എഴുതെന്തോന്നോ വായന ഏതെന്നോ അറിയാത്ത എനിക്കും ഒരാരാധികയെ കിട്ടി. എന്തോ ഒരു വല്ലാത്ത സന്തോഷം.

പരസ്പരം കണ്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും ഇന്നിപ്പോൾ ഞങ്ങൾ നല്ല കൂട്ടാണ്. ഇനി ഒരു പക്ഷെ, അല്ലെങ്കിൽ ഉറപ്പായും ഇതുപോലൊരു ഒരാരാധിക എന്നെ തേടി എത്തുമെന്ന് തോന്നണില്ല. "എന്റെ ആദ്യത്തെയും അവസാനത്തെയും ആരാധിക അയാളായിരിക്കും"

ഈ എഴുത്ത് എന്റെ ആ ആരാധികയ്ക്കു സമർപ്പിക്കുന്നു.. നന്ദി...

അബോർഷൻ_അഥവാ_കൊല

ഞാൻ അനാമിക. അനാമിക എന്ന് വച്ചാൽ നാമമില്ലാത്തവൾ. ഈ പേര് ഞാൻ സ്വയം ഇട്ടതാട്ടോ. എനിക്ക് പേരിടാൻ എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ആരും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, അവർക്കാർക്കും എന്നെ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ ജനിച്ചു വീഴും മുമ്പേ അവരെന്നെ ഇല്ലാതാക്കിയത്.
 
ഞാൻ വയറ്റിൽ ഉണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞത് മുതൽ അമ്മയ്ക്കും അച്ഛനും അസ്വസ്ഥത ആയിരുന്നു. അച്ഛന്റേം അമ്മയുടേം വിവാഹം കഴിഞ്ഞു 2 മാസം ആയിട്ടേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ, അപ്പോഴാണ് അമ്മയുടെ വയറ്റിൽ എന്റെ പിറവി. 10 മാസം അമ്മയുടെ വയറ്റിൽ ആർത്തുല്ലസിക്കാം എന്നാഗ്രഹിച്ചെത്തിയ എന്നെ തളർത്തിയത് അച്ഛന്റേം അമ്മയുടെയും നിരാശ ആയിരുന്നു. ഒരു കുഞ്ഞികാൽ കാണാൻ ഭാഗ്യമുണ്ടാവുമ്പോൾ സാധാരണ ദമ്പതികളുടെ മുഖത്തുണ്ടാകുന്ന പുഞ്ചിരിയും സന്തോഷവും ആഹ്ലാദവും ഒന്നും ഞാൻ അവരിൽ കണ്ടില്ല. അവർ മെനഞ്ഞെടുത്ത "ലൈഫ് പ്ലാനിങ്ങിൽ" ഞാൻ ഇല്ലായിരുന്നു പോലും, അത് കൊണ്ട് തന്നെ എന്റെ വരവ് അവർക്കൊരു ശാപമായി മാറി. കുഞ്ഞൊക്കെ ഒരു 3-4 വര്ഷം കഴിഞ്ഞു മതി അല്ലെങ്കിൽ അവരുടെ ജീവിത പ്ലാനിങ്ങുകൾ മൊത്തം അവതാളത്തിൽ ആവുമത്രെ. പോരാത്തതിന് മറ്റു പല ന്യായങ്ങളും അവർ നിരത്തി, വെറും 21 വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ള അമ്മയ്ക്ക് വേവലാതി സൗന്ദര്യം നഷ്ടപ്പെടുമോ എന്നായിരുന്നു, പിന്നെ ആൾക്കാരെ എങ്ങനെ നേരിടും എന്നുള്ള ആശങ്കയും കാരണം കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് ആകെ 2 മാസമല്ലേ ആയുള്ളു. അച്ഛന് വേവലാതി ചിലവുകൾ ഓർത്തായിരുന്നു, ഞാൻ വന്നാലുണ്ടാവുന്ന അധിക ചിലവുകൾ, പെണ്കുട്ടിയാകുമോ എന്നുള്ള ഭയം വേറെയും.

ആരും അറിയാതെ, അധികം താമസിയാതെ ഇതിനെല്ലാം പരിഹാരമായി അവർ ഒരു വഴിയും കണ്ടെത്തി, "ഗർഭഛിദ്രം" അഥവാ "അബോർഷൻ". അവരുടെ ചിന്തകൾ ഇങ്ങനെ ഒരു തീരുമാനത്തിൽ അവസാനിച്ചപ്പോഴും അവരുടെ മുഖത്തു കുറ്റബോധത്തിന്റെ നിഴലുകൾ പോലും ഞാൻ കണ്ടില്ല. പകരം ആശ്വാസത്തിന്റെ നെടുവീർപ്പാണ് ഞാൻ നേരിട്ടത്.

അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങളെ എത്തിപ്പിടിക്കാൻ അവർ ഇല്ലാതാക്കിയത് എന്റെ ജീവനെ ആയിരുന്നു, എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെ ആയിരുന്നു. അമ്മയുടെ വയറ്റിൽ പിറവി കൊള്ളുന്നു എന്നറിഞ്ഞത് മുതൽ നെയ്തു കൂട്ടിയ സ്വപ്‌നങ്ങൾ ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടില്ലതായി, നിലത്തു വീണുടഞ്ഞ ചില്ലു കൊട്ടാരം പോലെ. ഭൂലോകത്തേക്ക് കാലെടുത്തു വയ്ക്കുന്ന ആദ്യ ദിനം, സന്തോഷത്തോടെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ പാൽപുഞ്ചിരി തൂകിയ ചുണ്ടുകളോടെ അമ്മയെന്നെ ചുംബിക്കുന്നത്, കരുതലോടെ ആഹ്ലദാത്തോടെ അച്ചനെന്നെ വാരിപ്പുണർന്നു മാറോടണയ്ക്കുന്നത്. അമ്മതൻ മാധുര്യമേറും മുലപ്പാൽ നുകർന്ന് അച്ഛന്റെ നെഞ്ചിലെ ചൂടേറ്റ് ജീവിക്കാൻ കൊതിച്ച നാളുകൾ. വാവേ എന്നുള്ള മധുരമൂറും വിളികൾ, പുത്തൻ ഉടുപ്പുകൾ, അങ്ങനെ സ്നേഹത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ ഒരായിരം നിമിഷങ്ങൾ. അമ്മയുടെ മടിത്തട്ടിൽ സുഖ നിദ്ര, അച്ഛന്റെ കരങ്ങളിൽ കിടന്നെന്റെ കാലിട്ടടിക്കാൻ കൊതിച്ചിരുന്നു ഞാൻ. കരഞ്ഞു നിലവിളിച്ചു പാതിരാത്രിയിൽ അച്ഛന്റേം ആമ്മയുടേം ഉറക്കം കെടുത്താൻ കൊതിയായിരുന്നെനിക്ക്, കുറുമ്പും കുസൃതിയും സ്നേഹവും ലാളനയും ഒക്കെ നിറഞ്ഞ ഒരു സുന്ദര ജീവിതമായിരുന്നെന്റെ സ്വപ്നം.

പക്ഷെ എല്ലാ സ്വപ്നങ്ങൾക്കും കൊലയാളികളായതെന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും തന്നെ. എന്റെ ജീവൻ പൊലിയുമെന്നതിനേക്കാളേറെ ഞാൻ വേദനിച്ചത് എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട അച്ഛനും അമ്മയും കൊലയാളികളായി മാറുമല്ലോ എന്നോർത്തായിരുന്നു, അതും സ്വന്തം കുഞ്ഞിനെ കൊന്നവരായി മാറുമല്ലോ എന്നോർത്തായിരുന്നു. എന്റെ നെഞ്ചിലെ നീറ്റലും തേങ്ങലും കണ്ണിലെ ചുടു കണ്ണീരും ആരും കണ്ടില്ല. ഒരുറുമ്പിനെ കൊള്ളുന്ന ലാഘവത്തോടെ അവരെന്റെ വയറ്റിൽ കഠാര കയറ്റി ഇറക്കി, പിടയുന്ന ജീവൻ കണ്ടവർ ആർത്തുല്ലസിച്ചു, എന്റെ മരണത്തിലവർ ആശ്വാസം കണ്ടു.

അവർ എന്നെ കൊലപ്പെടുത്തിയിട്ട് ഇന്നേക് 10 വര്ഷം. പക്ഷെ ഇന്നവർ വേദനിക്കുന്നതും കണ്ണുനീർ ഒഴുക്കുന്നതും എന്നെ പോലൊരു കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി. ഇപ്പോൾ അവര്ക് സൗന്ദര്യം നഷ്ടപെടുന്ന ഭയമില്ല, ചിലവ് കൂടുമെന്ന വേവലാതി ഇല്ല. അന്നവർക്ക് ആൾക്കാരോട് പറയാൻ നാണക്കേടായിരുന്നെങ്കിൽ, ഇന്ന് ചുറ്റിലുമുള്ളവർ ചോദിക്കുന്നു "കല്യാണം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇത്രേം വര്ഷമായിട്ടും വിശേഷമൊന്നും ആയില്ലേ എന്നു" ചിലരെന്റെ അമ്മയെ "മച്ചി" എന്ന് വിളിക്കുന്നു. അത് കേൾക്കുമ്പോൾ എന്റെ ഉള്ളം പിടയ്ക്കും, അങ്ങനെ വിളിക്കുന്നവരോടെനിക്ക് പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു എന്റെ 'അമ്മ "മച്ചി" അല്ലെന്നു, ഞാൻ അമ്മയുടെ മോളാളെന്നു. അവരിപ്പോൾ ചിലവാക്കാത്ത ക്യാഷ് ഇല്ല, ചികിത്സക്കും, വഴിപാടിനും, പൂജയ്ക്കും അങ്ങനെ എന്തല്ലാം വഴിയുണ്ടോ അവിടെയൊക്കെ അവർ എത്തിപ്പെട്ടു, മുട്ടാത്ത വാതിലുകളില്ല വിളിക്കാത്ത ദൈവങ്ങളില്ല. ഇന്നവർ നന്നേ അവശരായിരിക്കുന്നു, ജീവിത്തിൽ ഒറ്റപ്പെട്ട പോലെ.

ഇന്നിപ്പോൾ ഞാനും പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ഒരു കുഞ്ഞിനെ, എനിക്കൊരു കുഞ്ഞനുജനെ അല്ലെങ്കിൽ കുഞ്ഞനുജത്തിയെ നൽകണേ ദൈവമേ എന്ന്.

(കുഞ്ഞുങ്ങൾ ദൈവത്തിന്റെ വരദാനമാണ്, മുട്ടാപ്പോക്ക് ന്യായങ്ങൾ പറഞ്ഞു ദൈവം തന്ന അനുഗ്രഹങ്ങളെ "അബോർഷൻ" എന്ന കൊടും ക്രൂര വിനോദത്തിനു ഇരയാക്കാതിരിക്കുക. തിരിച്ചറിയുക "അബോർഷൻ" ചെയ്യുന്നതിലൂടെ നിങ്ങളും കൊലയാളിയായി മാറുകയാണ്, അതും സ്വന്തം ചോരയെ ഇല്ലാതാക്കിയ കൊലയാളി. കൊലയ്ക്കു നമ്മളിട്ട ഓമനപ്പേരാണ് 'അബോർഷൻ')

യാത്ര

ഇന്ന് എനിക്കൊരു യാത്ര പോകണം. പോകേണ്ട എന്ന് എനിക്ക് ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവന് ഒരേ നിർബന്ധം എന്നെയും കൂടെ കൂട്ടണമെന്ന്. അവൻ പറഞ്ഞാൽ പിന്നെ അപ്പീലില്ലല്ലോ, വാശി പിടിച്ചിട്ടൊട്ടു കാര്യവുമില്ല, അങ്ങനെ ഒരു വഴിയുമില്ലാതെ അവന്റെ കൂടെ പോവാൻ തീരുമാനിച്ചു. സാധാരണ പോലെ കൂടുതൽ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങാനൊന്നും നിന്നില്ല. അല്ലെങ്കിലും അവന്റെ കൂടെ പോവുമ്പോ അതൊന്നും വേണമെന്നില്ല. മറ്റുകൂട്ടുകാരെ പോലെ പുറത്തിറങ്ങുമ്പോൾ നല്ല ഡ്രസ്സ് ഇടണം, ഷൂ ഇടണം, ജാങ്കോ ആവണം, ബൈക്ക് വേണം, കാറ് വേണം എന്നുള്ള ഒരു നിര്ബന്ധവത്തെ അവനില്ല. 

പക്ഷെ ഈ യാത്രയ്‌ക്കൊരു പ്രത്യേകത ഉണ്ട്, എനിക്ക് അഞ്ചു പൈസ ചിലവില്ല. എല്ലാം അവർ നോക്കിക്കോളും. അതുകൊണ്ട് തന്നെ കാശിന് വേണ്ടി ഞാൻ അമ്മയുടെ അരിപ്പാത്രത്തിൽ കയ്യിട്ടില്ല, അച്ഛന്റെ ഷിർട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിലേക്കെന്റെ നോട്ടം പോയതുമില്ല. എന്നിട്ടും അവരൊട്ടും ഹാപ്പി അല്ലാട്ടോ, ഞാൻ ഇറങ്ങാൻ നേരം അവർക്കാകെ സങ്കടം. 'അമ്മ അലമുറയിട്ട് കരയുന്നു, അച്ഛനാണേൽ അമ്മയെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും കണ്ണീർ തുള്ളികൾ ഒളിപ്പിക്കാനുള്ള തന്ത്രപ്പാടിലാ. മറുവശത്തു പെങ്ങമാര് ഏങ്ങലടിക്കുന്നു, ഏട്ടനാണേൽ ആരുകാണാതെ വിതുമ്പുന്നുമുണ്ട്. എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല, ഇവരെന്തിനാ ഇങ്ങനെ സങ്കടപ്പെടണെ, ഞാൻ ഇതാദ്യമായിട്ടൊന്നുമല്ലല്ലോ ഒരു യാത്ര പോണേ. ഒന്നുമില്ലേലും ചിന്നുവിന്റെ വിവാഹമല്ലേ അടുത്ത ആഴ്ച അതോര്തെങ്കിലും സന്തോഷിചൂടെ ഇവർക്ക്.

എങ്ങനെ സന്തോഷിക്കും, അല്ലെ..??, സാധാരണ ഞാൻ യാത്രപോയാൽ തിരിച്ചു വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയും വിശ്വാസവുമുണ്ടായിരുന്നു അവര്ക്. ഇനിയൊരു തിരിച്ചു വരവില്ലാതെ ഒരു യാത്രക്കൊരുങ്ങുമ്പോൾ അവരെങ്ങനെ സന്തോഷിക്കും. ബൈക്കുമെടുത്തു വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങുമ്പോഴേ അച്ഛൻ പറഞ്ഞതാ "ഈ ശകടം കൊണ്ടുള്ള നിന്റെ സര്ക്കസ് കുറച്ച കൂടുന്നുണ്ടെന്ന്", അമ്മയും പറഞ്ഞു "പതുക്കെ പോണേടാ മോനേന്ന്". ഇതൊന്നും കേട്ട ഭാവം നടിച്ചില്ല, അതുകൊണ്ടിപ്പോ എന്തായി പ്രായം വാർധക്യത്തിന് പിടികൊടുക്കാതെ തന്നെ സൗജന്യ യാത്ര കിട്ടിയില്ലേ. 20 വര്ഷം പോറ്റി വളർത്തിയ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ആകെ സമ്മാനിക്കാനായത് കണ്ണീർ മാത്രം. പെങ്ങന്മാർക് തല്ലു കൂടാനും ഏട്ടന് ഉപദേശിക്കാനും ഒരാളില്ലല്ലോ എന്നുള്ള സങ്കടം വേറെയും.

ഇനിയൊന്നും കാണാൻ നിൽക്കുന്നില്ല ഞാൻ, പോവുന്നു എന്നെന്നേക്കുമായി. അവനിനി കാത്തു നിൽക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.

ബാല്യം...

വേലിയൊന്നു ചാടി മാവേലൊരു കല്ലെറിയാൻ കൊതിയുണ്ടിന്നെനിക്ക്...

മഴ നനഞ്ഞെന്റെ പാടത്തെ ചെളിയിൽ കളിക്കാനിറങ്ങണമിന്നെനിക്ക്...

കള കളമൊഴുകുന്ന പുഴയിലായ് മുങ്ങി നീരാടണമിന്നെനിക്ക്...

മണ്ണപ്പം ചുട്ടും കണ്ണാരം പൊത്തിയും കൂടെകളിക്കണമിന്നെനിക്ക്....

പുളിയുള്ള മാങ്ങയിൽ ഉപ്പിത്തിരി ചേർത്തൊന്നു നുകരണമിന്നെനിക്ക്...

കിണിം കിണിം മുട്ടി വരുമ്പോൾ നിറമുള്ള ഐസിന്നു രുചിക്കണമിന്നെനിക്ക്....

പനിപിടിചെന്റെ അമ്മതൻ മടിത്തട്ടിൽ മയങ്ങണമെനിക്ക്..

പിന്നാമ്പുറത്തെ പടിയിലായിരുന്നുകൊണ്ട് സൊറയേറെ പറയണമെനിക്ക്..  ....
അമ്മതൻ കോന്തലയിൽ നിന്നൊരു തുട്ടുമെടുത്തൊന്നു ചക്കര മിട്ടായി വാങ്ങണമിന്നെനിക്ക്..